Mijn ouders hebben mij altijd gesteund in de dingen die ik
wilde doen. Zo zijn ze, geheel vrijwillig (ahum), altijd naar mijn musicals
wezen kijken, talentenshows op school, softbalwedstrijden en noem het maar op.
Dan wil ik op zijn tijd mijn ouders ook nog wel eens supporten. Zo bevond ik
mij vorige dinsdagavond in de knusse aula van de middelbare school waar mijn
vader les geeft.
Dit is het derde jaar op rij dat er bij hem op school een
talentenshow wordt georganiseerd. Op mijn middelbare school hadden we dit ook
elk jaar en dat was een ontzettend succes. Bij mijn vader hadden ze dat niet en
dat vond hij toch wel erg jammer. Na een hoop gemail van draaiboeken en overleggen
etc. is het hem gelukt om vol trots een klein talentenshowtje neer te zetten
dat nu zijn derde editie mocht aankondigen. Ik, als trotste dochter en
liefhebber van optreden, wilde dat natuurlijk niet missen.
Omdat mijn paps en ik een passie delen voor het belachelijk
maken van bepaalde mensen of dingen wil hij altijd even de setlist voorlezen.
Dit jaar waren er verbazingwekkend veel zeiknummers. U leest het goed,
zeiknummers. Zo’n zoetsappig liedje wat door hele zachte stemmetjes wordt
gezongen en waarvan opa’s en oma’s gaan huilen. Ik houd ook wel van een rustig
nummertje tussendoor, maar als ik mocht kiezen zou ik er toch een paar
up-temponummertjes in doen om het ook maar een beetje levend te houden.
Wat is nou het probleem. Omdat deze talentenshow nog niet zo
lang bestaat, zijn er nog niet veel aanmeldingen. Brugpiepertjes komen net
kijken en grijpen hun kans. ‘Ik kan nu de wereld laten zien wat voor
fantastische stem ik heb.’ Dat doen ze dan met een zeiknummer. De kracht van
muziek dames en heren. Op het moment dat er een ontzettend zielig en tranen
trekkend nummer wordt gezongen gaan emoties opspelen en ben je eigenlijk
onbewust de mening van het publiek aan het manipuleren. ‘Dit nummer is zo
mooi!’ Tuurlijk is dat nummer mooi, dat was de bedoeling toen het werd
geschreven. Het ook goed over kunnen brengen met je stem is een tweede.
Zo heb ik de hele avond mijn hart vastgehouden voor alle
lieve brugklassers bij het uitkramen van de hoogste noten. Op dit moment speelt
sadisme geen rol. Ik vind dat gewoon heel sneu. Soms kwam er natuurlijk iemand
tussendoor die het wel snapt en er even een lekker deuntje doorheen gooit. Ook
was de Nederlands recordhouder in ‘speed stacken’* aanwezig. Over een tempootje
omhoog gesproken.
Mocht je nou ooit mee willen doen aan een talentenshow bij
jou op school en nu denken ‘hé verdikkeme, ik had inderdaad zo’n janknummer
uitgekozen’, hier een tip. Zing alleen janknummers als je er heilig van
overtuigd bent dat je de next Freddy Mercury bent en de meest fantastische stem
ooit hebt. Zo niet, ga voor een lekker dansnummertje. Verras de jury, verras
het publiek, maak er een show van. Dat is waar mensen voor komen. Er worden
geen tissues uitgedeeld bij de programmaboekjes.
*Speed stacken? Één tip. Youtube. Hele goede uitvinding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten