AGE DOESN'T MATTER

Ik ben hard aan het leren voor mijn herkansingen, dus tijd heb ik niet. Waar ik dit weekend wel even tijd voor had was de ‘Sweet Sixteen’ van mijn nichtje. Niet zo een als dat je altijd op tv ziet hoor, met huilende meisjes omdat ze een witte auto hebben gekregen in plaats van een roze. Nee, deze was wel anders.

Ze was echt jarig. Er stonden al veel te veel cadeautjes op de kast, er was een prachtige taart waar je u tegen zegt en ze had een boa in haar haar. Nou, als je dat hebt dan moet je jarig zijn. Ik zie namelijk niet veel mensen naar werk of school gaan zomaar met een boa in hun haar.
Er was wat familie, wat kennissen van paps en mams en natuurlijk de vriendinnengroep. Die hadden met z’n alleen een hele grote tas met cadeautjes meegenomen en die werden natuurlijk, naast de uitspraken ‘OMG, JA!’ en ‘Ah, fuck jullie! Dank jullie wel!’, wild uitgepakt. Ik bekeek deze uiterst vermakelijke scene van een afstandje. Schijnbaar had ik een nogal dromerig hoofd, want mijn tante kon het niet laten er een opmerking over te maken. ‘’Wat zit je te dromen? Het lijkt net alsof je denkt, ah, toen ik zestien werd… dat is toch zo lang geleden.’’ En toen dacht (en zei) ik nou, dat is het toch ook? Aan haar reactie te zien was ik onzin aan het uitkramen. Toch blijf ik erbij.

Zestien en eenentwintig mag dan feitelijk maar vijf jaar van elkaar vandaan liggen, maar vijf jaar is lang. Ook voel ik dat mijn ‘zestienjarig bestaan’ al heel ver in het verleden ligt (dat heeft ook andere redenen, iets met een sweet sixteenparty en de politie..). Ik kan er niet omheen, het is toch echt een enorm leeftijdsverschil.

Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Dit verschil is er niet alleen omdat je op je eenentwintigste misschien voor de wet ook al meer dingen mag en moet, maar ook omdat je mindset in die vijf jaartjes enorm verandert. Mensen die voorbij de veertig jaar zijn (ik omzeil het woord oud of ouder, ik beledig niemand nu toch?) snappen dit niet helemaal meer. Of je nou zestien bent of eenentwintig, je bent een kind, je bent vervelend, doet dingen die niet mogen en bent onverantwoordelijk. Hier zit natuurlijk een kern van waarheid in, maar om toch even terug te komen, zestien zijn is heel anders. Je gaat dingen testen bij je ouders, je wordt een beetje tegendraads, je hebt meer ‘schijt’, zoiets. Naar mijn idee verandert dit al grotendeels zodra je achttien wordt. Als je achttien wordt ben je volwassen en probeer je je daar naar te gedragen. Dit lukt nog niet helemaal dus het wordt meer een overgangsfase. Als je eenentwintig bent hebben de mensen in je omgeving die de veertig al zijn gepasseerd nog steeds een bepaald beeld bij je omdat dat dus vijf jaar heeft geduurd. Sorry, maar in mijn hoofd ben ik al bejaard joh. Uitgaan doe ik niet, ik word moe om 1 uur ’s nachts en ga het dus echt niet zomaar meer volhouden tot 4 uur, kan alleen nog maar denken aan dat ene tentamen en of ik mijn telefoonrekening wel heb betaald. Mijn excuus, maar daar dacht ik niet aan toen ik zestien was. Toen ging het meer van: ik heb een tijd meegekregen maar daar houd ik mij lekker niet aan want ben nog lang niet moe, ik heb maandag een proefwerk maar ik heb nog niet geleerd, als ik een 4 haal sta ik gemiddeld nog een 5,6 (dat heb ik namelijk uitgerekend). En natuurlijk o jee ik zit buiten mijn bundel, ach mijn ouders betalen toch.

Tuurlijk gooi ik nu een beetje een ‘stereotypesausje’ over dit verhaal, maar uit mijn optiek is dit al een enorme verandering. Tuurlijk snap ik dat niet iedereen die begrijpt en tuurlijk snap ik dat ik normaal moet doen met mijn ‘ik ben bejaard’, maar die zondag op die stoel bedacht ik mij echt weer even hoe het ‘vroeger’ was.