BOOK REVIEW: HET MEISJE IN DE TREIN

Een tijdje geleden (en met tijdje geleden bedoel ik echt lang) schreef ik een artikel over een aantal boeken waar ik benieuwd naar was. Mijn passie voor boeken reikt ver. Als ik een boek tegen kom wat ik wil hebben, dan koop ik het gelijk. Of het nou om een uur ’s nachts is via bol.com of gewoon als ik langs een boekenwinkel kom. Ik ben dol op boeken. Ik gebruik geen e-reader, omdat ik niet weet hoe het werkt, maar ook omdat ik het gewoon heerlijk vind om een boek vast te hebben.

Zo heb ik een heleboel boeken in mijn kast staan die ik nog nooit heb gelezen. Ik probeer heel vaak aan een boek te beginnen, maar ik koop sneller nieuwe boeken dan dat ik er eerst een probeer uit te lezen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op lezen, maar als ik mijn boek een dag heb laten liggen vergeet ik gewoon dat ik in een leesmodus was.

Toch heb ik al twee stuks van mijn lijstje kunnen lezen omdat ik mijzelf heb gedwongen het een keer vol te houden. Ik vind lezen immers heel erg leuk, ik maak er alleen de tijd niet voor. Ik ga aankomend jaar Nederlands studeren, dus nu heb ik een uiterst belangrijke reden om veel te lezen.

Zo las ik eerst ‘Het meisje in de trein’ van Paula Hawkins uit. Of ‘The Girl On the Train’. Dit is een veel besproken boek, en veel lezers raden deze ook aan. Dat was waarom ik in eerste instantie ook zo benieuwd was. Helaas ben ik erachter gekomen dat ik niet zo’n fan ben van aangeraden boeken. Niet omdat ze niet goed zijn, integendeel zelfs. Het feit dat ze misschien als TE GOED worden beschouwd stoort me heel erg.

Dit boek werd beschreven als spannend, onvoorspelbaar en origineel als het gaat om de onbetrouwbare verteller. Nu ben ik het niet met alle punten eens. Het doet pijn om te zeggen, maar ik was enigszins teleurgesteld. Het is een spannend boek, dat klopt. De spanning kwam voor mij alleen pas veel te laat. De eerste hoofdstukken zijn in de meeste gevallen altijd de hoofdstukken waar je ‘even doorheen’ moet komen. In sommige gevallen snapt de auteur het wel en grijpt hij/zij je gelijk op de eerste bladzijde. Dit boek was helaas niet zo’n geval. Het was dat ik te veel reviews had gelezen dat ik wist dat er ergens wel iets spannends moest gebeuren, maar anders was ik gestopt met lezen. Het punt over de onbetrouwbare verteller vond ik wel heel sterk. Het boek switcht vaker van verteller, wat tegenwoordig meerdere auteurs doen. Dat vind ik wel een fijne manier van lezen, aangezien het je scherp houdt. Daarnaast is de hoofdpersoon, waarmee het boek wordt geopend, een alcoholiste, waardoor zij zelf in veel situaties niet eens weet wat zij heeft gedaan. Dat maakt het boek op een bepaald punt spannend. Ze houdt geen geheim verborgen waar wij pas heel laat achter komen, ze weet zelf niet eens wat er is gebeurd. Daardoor ga je bij elke kleine hint speculeren over mogelijke theorieën. Dat kan ik wel waarderen.
Dat het boek onvoorspelbaar is, is voor mij een ‘mwua’ geval. Er zijn inderdaad een aantal plottwisten waarbij mijn mond open viel, maar vooral het einde van het boek maakt dit punt ‘onjuist’. Richting het einde zie je al lang aankomen wie de moordenaar is, je weet alleen nog niet hoe ermee wordt afgerekend. Wat op zich ook voor spanning kan zorgen, want je wil weten hoe het afloopt, maar ik had het liefst op het einde een laatste plottwist gezien waardoor ik echt ‘mindblown’ mijn boek dicht kon doen.

Slecht noem ik dit boek zeker niet. Ik ben zelfs blij dat ik het heb gelezen. Ik vind het alleen zo jammer dat ik al te veel reviews van te voren heb gelezen. Op die manier ging ik er niet met een schone blik in, waardoor ik veel meer had verwacht en dit boek voor mij slechts ‘een spannend boek’ zal blijven. 

Heb jij dit boek al gelezen?