EEN EERSTE REACTIE

Even een korte toelichting. In maart schreef ik mij in voor de selectieprocedure van de opleiding Creative Writing aan ArteZ in Arnhem. De eerste selectiedag verliep prima en tegen mijn verwachtingen in werd ik toegelaten tot de tweede dag. Ik was door het dolle heen. Ook de tweede selectiedag heb ik met plezier beleefd. Bij thuiskomst vertelde ik mezelf dat ik al een heel eind was gekomen. Als ik niet zou worden toegelaten zou ik dat accepteren. Afgelopen donderdag kreeg ik, na een paar dagen leven met zenuwen en het constant verversen van mijn e-mail, het bericht dat ik niet ben aangenomen. Ondanks dat ik het idee had dat mij ik mezelf genoeg had voorbereid op een mogelijke teleurstelling, kwam dit bericht als een donderslag bij heldere hemel. Ergens in mijn gedachte had ik nog een beetje vertrouwen dat ik een ander bericht zou krijgen. Mijn hart was gebroken. In realiteit was de zoektocht naar de perfecte opleiding slechts een paar maanden, maar voor mijn gevoel had ik al een hele lange reis achter de rug.
De momenten na het bericht kon ik niets anders dan huilen. Daarna voelde ik niks. Een beetje apathisch, om maar even met dure woorden te smijten.
Ik ben nu een paar dagen verder, en ik voel mij al iets beter. Ik had gelukkig al een calamiteitenplan opgesteld dus die kon ik gelijk in werking zetten. Dit was voor mij de laatste test van mijn traject tot een betere mentale instelling. Hoe om te gaan met teleurstelling. Ik vind dat ik ben geslaagd voor mijn laatste test. Normaal gesproken zou ik een teleurstelling gelijkstellen aan een faalervaring en er in het vervolg niet meer aan beginnen. Daar moest ik leren vanaf te stappen. Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat iets waar je zo erg je zinnen op had gezet even in rook opgaat, maar ik kan niet meer blijven hangen in hoe het was. Ik ben enorm trots op mezelf hoe ver ik al ben gekomen, maar er moest gewoon een keer een tegenslag komen. Het stuk hieronder is iets wat ik schreef slechts een uur na het bericht. Het is mijn allereerste reactie en poging tot het verwoorden van mijn gevoel. Omdat jullie allemaal zo ontzettend betrokken waren bij mijn toelating wilde ik dit graag met jullie delen. Ik ben jullie dankbaar voor de lieve woorden en de steun. Voor het duimen en het vragen naar updates. Mijn droom om schrijfster te worden blijft nog in tact. Ik zal het alleen via een andere weg moeten bereiken. Maar mocht mijn eerste boek dan eindelijk in de winkels verschijnen, dan weet ik dat jullie waarschijnlijk de eerste zijn die het gaan lezen. Dat idee houdt mijn droom in stand, en daar ben ik jullie ontzettend dankbaar voor.

Het ging heel snel. Even dacht ik dat ik verkeerd had gelezen, maar naarmate de letters waziger werden door het vocht dat langzaam mijn traanbuizen verliet werd het toch duidelijker. Hier had ik mij niet op voorbereid. Wel op de teleurstelling, uiteraard. Ik heb weken lang mijzelf ingepraat dat als ik niet uitgekozen zou worden, de wereld niet zou vergaan. Ik ben al zo ver gekomen, dat is voor mij al genoeg. Er zijn nog 349849849 andere routes die ik kan nemen om hetzelfde punt te bereiken.
Toch zat er ergens in mijn hoofd dat ene kleine puntje dat altijd net een andere kleur heeft. Een roze om precies te zijn. Het is een redelijke aanwezige kleur, en vaak verbaas ik mij dat dat kleine gekleurde puntje zoveel invloed kan hebben.
Waar ik mij niet op had voorbereid was het feit dat dat kleine roze puntje groter zou worden dan ik dacht. Ik had verwacht dat mijn mantra’s mij hadden geholpen en ik er met opgeheven hoofd mee weg kon lopen. Maar op het moment dat mijn tranen het scherm van mijn mobiel raken, weet ik dat het kleine roze puntje de sluiproute had gevonden en zich had verspreid tussen mijn wapens tegen de teleurstelling.
Ik vind het nog steeds heel geloofwaardig dat het niet het einde van de wereld is, maar mijn eerste reactie staat zo ongeveer op dezelfde lijn. Dat maakt mij een mens.
Ik ben niet boos op het kleine roze puntje. Het staat symbool voor iets wat ik vaak heb weggedrukt, maar nu enigszins heb kunnen ontwikkelen. Ik ben ook blij dat het relatief klein is gebleven in deze situatie. Ook heet ik het van harte welkom in de volgende fase en vraag ik het om nog een beetje te groeien.
Ik ben niet toegelaten tot mijn droomopleiding en ik vind het verschrikkelijk. Ik kan veel dingen van mij af schrijven, maar op dit moment vind ik het lastig om uit te drukken wat ik voel. Dat gebeurt niet vaak.
Ik vertel mezelf nogmaals dat het niet het einde is, en ik voel me al iets beter. Waarschijnlijk komt er binnenkort nog wel een moment dat het nog even na moet trappen, maar dat neem ik maar voor lief. Daar heb ik recht op.
Over een aantal jaar zal je mijn naam ergens op de voorkant van een boek zien staan. Daar ben ik zeker van. Of ik nou via Arnhem moet lopen of via Amsterdam. Ik heb in mijn leven (letterlijk) wel vaker de verkeerde afslag genomen. Ik heb nou eenmaal een slecht richtingsgevoel. Ik kom uiteindelijk altijd op de plek waar ik moet zijn, en om mijn route heb ik achteraf ook altijd gelachen.