Bij deze wil ik mijn excuses aanbieden aan alle mensen die
mij in deze staat treffen. Of het nou thuis, op het werk of in de trein is.
Waarschijnlijk ben ik niet de enige die er last van heeft, maar ik ben zeker
wel iemand bij wie het een extremere vorm kan aannemen.
Het ligt niet aan jullie, het ligt aan mij. Ik weet dat
jullie allemaal niets doen wat het aanwakkert. Ik weet ook dat ik soms hardop
denk, en dat het dan niet zo vriendelijk overkomt. Of ik nou moe ben, nog niets
heb gegeten of last heb omdat ik een vrouw ben.
Ik kan het soms gewoon niet hebben dat een van jullie naast
me in de trein op zijn of haar laptop zit te rammen. Of dat er iemand in de
coupé zijn of haar avondeten met sterke geur begint te nuttigen. Begrijp me
niet verkeerd, ik doe het zelf ook, maar alsnog.
Sommigen zullen dit verhaal misschien herkennen, anderen wellicht
in mindere mate. Maar daarom vraag ik om een beetje respect. Voor alle mensen
die al tijden met hetzelfde probleem lopen en zich er geen raad mee weten.
Namelijk, chagrijnig zijn is een ziekte, en ik kan er vrij weinig aan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten