Met mijn opleiding mag ik vaak jaloersmakende dingen doen. Zo
ook afgelopen maandag. Foto’s maken op het Nederlands Film Festival.
Hartstikke leuk en aardig, maar dat moest ik (zoals de
meeste dingen) wel lekker zelf regelen. Dat ging in dit geval gelukkig vrij
simpel en snel. Ik stuurde op vrijdagmiddag een mailtje, en voordat ik
diezelfde avond mijn tent in ging (ja ik sliep dit weekend in een tent) had ik
al een bevestiging gekregen. Meui, lekker snel geregeld. Houd ik van.
En toen was het maandag. Normaal gesproken ben ik nooit
zenuwachtig, behalve voor de dingen die ik voor school moet doen. Ik heb een
hekel aan afgaan. Noem het faalangst, ik noem het angst voor onderpresteren.
Klinkt wat subtieler. Ik vind het ook zeker doodeng als ik nog nooit ergens ben
geweest en dan opeens maar precies moet weten waar ik heen moet en wat de
bedoeling is. Zo stond ik eerst al in de verkeerde rij. Goed begin.
Vervolgens vertelt het meisje achter de goede balie dat mijn naam niet op de lijst van de persaccreditaties staat. Nou, zoek nog maar een keer kind, ik heb een dubbele bevestiging gehad. Haar collega heeft het gelukkig wel kunnen vinden en zo kon ik alsnog met een gerust hart de opdracht doen.
Vervolgens vertelt het meisje achter de goede balie dat mijn naam niet op de lijst van de persaccreditaties staat. Nou, zoek nog maar een keer kind, ik heb een dubbele bevestiging gehad. Haar collega heeft het gelukkig wel kunnen vinden en zo kon ik alsnog met een gerust hart de opdracht doen.
Ja, en dan. Als je even bedenkt wat het Nederlands Film
Festival inhoudt. En dan vanuit mijn perspectief, de journalist. Een rode
loper. Veel fotografen die hun ellebogen in je gezicht duwen. Overal flitsers
en filmsterren in prachtige jurken.
Dat dus, maar dan anders. Niet om de maandag af te kraken, maar het was niet de meest spannende dag. Helaas geen Carice van Houten gespot (ik ben fan), wel honderden middelbare scholieren in veel te strakke rokjes en veel te hoge hakken. Ook wel het ‘Junior Kalveren Gala’ genoemd. Geen probleem, ik kan me in de uiterste gevallen alsnog vermaken. Zo heb ik mij bijvoorbeeld al kapot gelachen om het feit dat er maar een paar fotografen stonden (mijn klasgenoten en ik) maar dat de kinderen toch allemaal doodzenuwachtig waren om op de foto te gaan. Na zo’n honderd foto’s was ik er wel een beetje klaar mee. Toch kreeg ik medelijden met de kinderen die er uiteindelijk helemaal voor gingen poseren omdat ze dachten dat jij iemand van een bekende krant of tijdschrift bent. Nou, dan nog maar honderd foto’s.
Tijdens de uitreiking merkte je dat de rode loper misschien wel het spannendste
voor ze was. Na het winnen van een kalf kwamen de meeste speeches niet verder
dan ‘dankjewel’. Kort maar krachtig.
Toch gaf deze dag een soort van voldoening. Het was dan wel
niet de opening of sluiting met alle grote sterren, maar het feit dat ik daar
liep met een pasje waar in koeienletters ‘PERS’ op stond. Het gaf me een goed
gevoel. Weer iets om af te vinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten