3/25/2014

THEATER


Voor je zit iemand met een heel opvallend parfum, naast je iemand die naar vis ruikt en achter je schopt een net iets te klein kind, wiens vader het een stoelverhoging heeft gegeven, met beide voeten in je rugleuning. Eigenlijk wil je boos omkijken, het niet alleen aankijken, maar ook een rotschop verkopen. Je denkt het wel, maar doet het natuurlijk niet.
De lichten in de zaal gaan uit, het geroezemoes neemt toe, maar gelijk ook weer af. Het lijkt alsof iedereen zijn adem inhoudt voor wat komen gaat. Het doek gaat open en daar staan ze dan.
De volgende anderhalf- tot twee uur wordt er gezongen, gedanst, geacteerd, fouten gemaakt, gelachen en geklapt. Je ziet in het donker de mevrouw met het opvallende parfum voor je een zakdoek pakken. Degene die naar vis ruikt glimlacht van oor tot oor. Het kleine kind op zijn stoelverhoging is stil. Vol bewondering kijkt het boven de volwassen mensen uit die zich voor de gelegenheid weer eens veel te chic hebben aangekleed. Bewondering voor de mensen voor zich die dansen, zingen en acteren en waar om wordt gelachen en voor wordt geklapt. Graag zou het meedoen. Graag zou het nu opstaan en laten zien dat het helemaal niet zo klein is, en dat de voeten in de stoel ervoor duwen slechts uit opwinding was. Dat kind, dat was ik. Dat kind in het theater met lachende, huilende en klappende mensen ben ik nog steeds. Het echte theater met haar enorme toneel en rode doeken zal mij nooit een plekje in de spotlights kunnen bieden. Maar voor die bewondering van het kind zal altijd een plekje in de zaal gereserveerd zijn. 




P.S. Deze prachtige foto's zijn gemaakt door Emily van Emily fotografie! Check hier haar site.

2 opmerkingen:

  1. Zeer mooi geschreven - de prachtige foto's passen ook goed bij het stuk! Ik ben nooit iemand geweest die van theater houdt, maar deze column geeft een prachtig inzicht over hoe mensen er van kunnen genieten.

    BeantwoordenVerwijderen