3/02/2014

THAT AWKWARD MOMENT



Zo bevind ik mij op een relatief warme winteravond in een zweterige sportzaal. De zaal is verdeeld in vier velden waar volleybalwedstrijden worden gespeeld. Het team waarvoor ik kom speelt op een van de achterste velden waardoor ik vaak word afgeleid door de omhoogvliegende bal op het veld voor mij.

Al snel betrap ik mezelf op het feit dat ik helemaal niet meer op het spel let. In het team voor mij zie ik een jongetje van ongeveer 14 jaar tussen allemaal mannen van een zekere leeftijd. Het team heeft waarschijnlijk te weinig mannen om het spel te spelen waardoor ze het jongetje moesten vragen om in te vallen.
Het jongetje staat in de eerste opstelling en gaat met volle overgave het spel in. Na elk punt dat er gescoord wordt geven de spelers om elkaar op te peppen een ‘klaphandje’. Het team loopt wat in om bij elkaars handen te kunnen. Op het moment dat het jongetje inloopt en zijn handen omhoog doet om zijn teamgenoot een ‘klapje’ te geven wordt hij compleet genegeerd.
Meteen komt er een herkenbaar gevoel omhoog gepaard met medelijden. Wanneer je denkt iemand op de fiets te herkennen, ernaar zwaait maar het diegene helemaal niet blijkt te zijn. Wanneer je een verhaal vertelt dat jij zelf heel grappig vindt maar er eigenlijk niemand luistert. Wanneer je in een groep bent en er een verhaal wordt verteld waar jij helemaal niet bij was.
Het jongetje is duidelijk teleurgesteld. De enige bal die hij op mag vangen na een service vliegt het veld uit. Hij wordt gewisseld. Niemand kijkt hem aan en zegt hem dat het helemaal niet erg is om gewisseld te worden. Stiekem zal het jongetje niet meer ingaan op invalverzoeken.  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten