ALS IK JOU WAS..

Het is 7 uur ‘s ochtends. Ik zit met mijn koffie op een bankje van het station een beetje voor me uit te staren. Een mevrouw met een look-a-like pyjamabroek gaat luid telefonerend naast mij zitten. Aan de overkant, op het andere perron, loopt een oud stelletje arm in arm. 

Ik kan geen kant op kijken of ik zie iets of iemand waar ik wel een verhaal bij kan verzinnen. Dan zie ik ze. Laat ik ze voor het gemak even ‘de Bende’ noemen. Een groep van vier met de leeftijden variërend van dertig tot oud. Heel normaal op een station, maar zij zijn anders. Elke ochtend lopen ze met zijn vieren van de ene naar de andere kant van het perron. Het lijkt net een moment uit een film. Een slow motion uit een actiefilm waar de hoofdpersonen langzaam en heel cool weglopen van een explosie. Of een groep populaire tieners paraderend door de gangen van de middelbare school waar iedereen voor aan de kant gaat.
Zo ook deze ochtend. Ik sta op. Ik weet nog niet zo goed waar ik mee bezig ben als ik de Bende inhaal. Met grote passen, en de illusie van een enorme windmachine voor me, loop ik naast de groep. Ik word niet raar aangekeken. Ik hoor erbij.
Ik knipper even. Verdorie. Ik word wakker en het perron is leeg. De trein is er al. Ik heb nog tien seconden voordat de deuren dichtgaan. Stoer zijn om 7 uur ’s ochtends.. Niet mijn ding.