DE ONGELUKKIGE HUISVROUW

Ik ben laatst tot de conclusie gekomen dat ik een vreselijke, en vooral niet stereotype huisvrouw ben. Aangezien ik nog thuis woon maakt het op dit moment nog niet zoveel uit, maar als ik nu al tot die conclusie ben gekomen vraag ik mij af hoe dit in de toekomst gaat zijn.

Mijn ouders zijn samen met mijn zus en haar vriend twee weken naar Italië. Dit houdt in dat ik twee weken alleen ben en dus alle shit zelf moet doen. Geen probleem, denk ik elke keer weer.
Als mijn ouders wel thuis zijn en ik normale school- en werkdagen heb leef ik royaal, al zeg ik het zelf. Ik heb een redelijk druk schema elke week (Lees: musical lessen, extra repetities, 3 volle dagen school, 2 of 3 dagen werken, scouting in het weekend, vergadering voor van alles en nog wat) dus als ik thuis kom en er staat eten op tafel ben ik gelukkig.
Nu mag ik dat lekker zelf doen.

Maar wat is er dan zo verschrikkelijk aan een huisvrouw zijn. Nou, dat zal ik je eens duidelijk maken.

            1. Ik haat koken. 
Ik ben dol op eten. Ik eet veel, en vaak maakt het me niet uit wat we ’s avonds eten. Het zelf maken? Hell to the no. Ik zeg niet dat ik niet kan koken. Ik weet prima hoe ik aardappelen moet koken, vlees moet bakken en de namen van al het kookgerei. Ik vind het gewoon niet leuk. Voornamelijk het bedenken ervan. Ik kan een hele middag naar receptenwebsites surfen en om 7 uur ’s avonds nog steeds geen keuze hebben gemaakt. Vervolgens moet je boodschappen doen waar ik veel te lui voor ben (de supermarkt is 5 minuten lopen) en dan nog de energie opbrengen om het te maken wat uiteraard weer veel te lang duurt en mijn geduld opraakt. Als ik een keer thuis verplicht word om te koken wil ik vaak ook iets anders maken dan wat we normaal eten. Dat wil dan nog wel eens een keer mislukken. No probs, mijn ouders zijn lief genoeg dat ze het gewoon opeten.

         2.  Ik heb nog nooit in mijn leven een strijkbout aangeraakt.
Oké, dat is gelogen. Ik heb er wel eens een keer een aangeraakt, maar puur om te verplaatsen omdat het in de weg stond naar de computer. Geef me een strijkbout en een stapel kleding en geheid dat ik het verpest. Ik heb geen idee hoe dat ding werkt. Ik heb een keer met een vriendinnetje een poging gedaan tot. We zaten nog op de basisschool en hadden bedacht dat we als verjaardagscadeautje voor een ander vriendinnetje een kussen met een foto van ons wilden bedrukken. In plaats van een professionele service op te zoeken namen we het heft in eigen handen. Dat ding ging stomen als een gek en de witte kussensloop was uiteindelijk bruin. De foto is er nooit opgekomen.

        3.  Ik word panisch van de was scheiden.

Ik weet hoe mijn wasmachine werkt. Ik heb hem slechts een keer zelf aangezet. Ik raak in de war als ik was moet scheiden. Ik weet dat je wit niet bij rood moet doen en donker niet bij bont. Kom ik nou een wit shirt tegen met rode bloemetjes? Ik raak in paniek. Moet het wel gewoon bij wit? Moet ik het binnenstebuiten keren? Vervolgens laat ik het net zo lang liggen totdat het zo’n grote berg is en ik geen schone kleding meer kan vinden.

            4. Ik vind schoonmaken leuk, maar doe het niet.

Ik heb laatst ontdekt dat ik schoonmaken helemaal niet zo vervelend vind. Ik doe het alleen niet. De kinderen van mijn scoutinggroep hebben tijdens zomerkamp corvee. Het enige wat ze niet hoeven te doen is de wc’s schoonmaken. Wat dus betekent dat een van de leiding dit zou moeten doen. Ik denk dat ik negen van de tien keer al met de toiletreiniger in mijn handen stond voordat we überhaupt hadden besproken wie het die dag zou gaan doen. Het klinkt vies, toiletten schoonmaken, maar het is niet zo’n enorm vervelende klus. Oké, tenzij iemand zijn volledig maaltijd heeft achtergelaten en het praktisch van de bril afdruipt. Mijn enige probleem is dat ik niet kan beginnen aan dingen. Als ik eenmaal ergens mee bezig ben stop ik niet, maar voor ik het begin heb gevonden zijn we twee weken verder. Dit heb ik overigens met alles, niet alleen met schoonmaken.

Ik heb medelijden met degene die later met mij moet wonen. En met mijn ouders die volgende week hun huis in welke staat dan ook aan gaan treffen. Ik ben gewoon niet zo huisvrouwerig. Ik kan trouwens wel de ernst van dingen inzien. Dus mocht ik de vloer van de woonkamer niet meer zien en midden in de nacht in een muizenkeutel staan, dan zegt mijn mind toch ‘het is tijd voor actie..’.