DEAR DIARY...

Lief Dagboek, 

07-03-2016 

5.45

Ik ben zo een iemand die heel lang nodig heeft om wakker te worden. Daarom staat mijn wekker vaak al anderhalf uur voordat ik weg moet het hele huis wakker te brullen. Vaak word ik dan ook prima wakker, maar bedenk me dan dat ik nog wel even kan blijven liggen. Waarom ik dat doe blijft een raadsel.

7.00
Volgens de originele planning had ik nu de deur uit gemoeten. In plaats daarvan sta ik nog in mijn badjas uit het raam te staren. Het sneeuwt. Heb ik weer. Ik zeg het wel vaker, maar volgens mij rust er echt een vloek over mij. Elke keer als ik ergens heen moet met mijn fiets begint het óf te regenen óf te sneeuwen óf te hagelen. Maar ja, ik moet toch echt weg.

7.15
Ik stap eindelijk op de fiets. Veel te laat uiteraard. Gelukkig kan ik niet zo goed plannen en was deze planning heel ruim. Het sneeuwt nog steeds. Een fantastische dag om een zwarte broek aan te hebben. Ik voel me echt een beetje een flapdrol op m’n fiets. Ik heb een muts op met zo’n enorme bal bovenop, daaroverheen zit m’n capuchon, m’n sjaal is drie keer om mijn hoofd gewikkeld en ik heb voor de gelegenheid ook maar mijn handschoenen tevoorschijn gehaald. Het voelt alsof ik alles aan kan.

7.30
Ik heb besloten dat ik niet ga haasten. Gisteravond had ik al enorm last van mijn zenuwen. Ik gok dat ik daar met de stress die haast met zich meebrengt niet veel verder mee kom. De trein die ik in eerste instantie wilde nemen vertrekt om 7.32. Die ga ik sowieso niet meer halen. Ook om het feit dat ik mijn fiets nog ergens kwijt moet in de nieuwe fietsenstalling van het station. Ik vind pas na vijf minuten een plekje. Omdat ik geen studenten-ov meer heb en ik mijn pas niet wil opladen omdat ik hem toch bijna nooit gebruikt moet ik ook nog een kaartje kopen.

7.37
Pfoe. Na een schandalig bedrag te hebben betaald voor een retourtje Arnhem heb ik nog tijd zat om een kopje koffie te halen. De volgende trein vertrekt om 7.47. Het voelt raar, wachten op het station. Ik ben uiteraard de afgelopen paar maanden wel op het station geweest, maar het voelt toch vreemd om weer tussen alle werkende mensen en studenten te wachten.

7.47
Ook was ik vergeten hoe druk het eigenlijk in de trein is rond dit tijdstip. De laatste paar dagen heb ik alleen maar gejank gehoord in de media over dat studenten mogelijk het probleem zijn van de drukte in de spits. Vind ik sneu. Er staan namelijk veel meer mannen in een veel te strak pak en een (waarschijnlijk vrij lege) aktetas om mij heen. Omdat ik mijn lengte niet zo heel erg mee heb sta ik in drukke ruimtes vaak net onder iemands oksels. Heerlijk.

8.15
Ik ben overgestapt en moet opnieuw staan. Ik sta in het gangpad en probeer rechtop te blijven staan. In dit soort situaties kan ik het niet helpen om naar mensen te staren. Op een gegeven moment heb ik namelijk alle apps op mijn telefoon wel 36 keer aangeklikt en ben ik het wel een beetje zat om te lezen dat iedereen zo vroeg weg moet. Ik heb er een sport van gemaakt om naar mensen te staren zonder dat het eng wordt. Ik kan mij namelijk heel goed voorstellen dat als er in zo’n kleine ruimte iemand naar je zit te staren je liever in de volgende coupé gaat staan. Er staan allemaal meisjes om mij heen waarvan ik het vermoeden heb dat ze allemaal naar school moeten. Het eerste meisje leest de metro en heeft een gezicht waaraan ik duidelijk kan zien dat ze lang bezig is geweest met haar make-up vanmorgen. Het meisje naast haar ziet iets op haar telefoon en zegt net iets te hard fluisterend ‘kut’, waardoor ik gelijk benieuwd ben wat er op dit moment nog meer ‘kut’ is naast het moeten staan in een overvolle trein. Het meisje daarnaast speelt een spelletje op haar telefoon. Duidelijk een gevalletje ‘het-liefst-geen-oogcontact-willen-maken’. Het laatste meisje eet rustig haar broodje en probeert vervolgens, zonder om te vallen, in haar spiegeltje te kijken of de sneeuw haar eyeliner niet heeft verpest. Het zit nog prima. Hoe langer ik staar, hoe meer ik het idee heb dat ik de meisjes daadwerkelijk ken, ook al communiceren we totaal niet. Als je dit vaker doet in de trein ga je op een gegeven moment bepaalde types onderscheiden. Soms moet ik wel een beetje lachen om mezelf.

9.15
Ik had bedacht dat de reis naar Arnhem ongeveer hetzelfde aan zou voelen als die naar Utrecht. Toch niet. Gelukkig is de school op loopafstand van het station. Ik heb een richtingsgevoel van lik m’n reet, dus op het moment dat ik ergens heen moet waar ik nog nooit ben geweest loop ik standaard met mijn mobiel in mijn handen. Ik ben al aan de verkeerde kant van het station beland. Gelukkig loop ik al vrij snel naar de goede richting. Voor mij loopt een meisje die overduidelijk ook met de ‘kaarten’ app op haar telefoon de weg zoekt. Ik besluit rustig achter haar aan te lopen. Beetje stalkerig. Als ik bijna bij de school ben zie ik het meisje vrolijk naar twee vrienden zwaaien.
De ingang vinden is nog een beetje een dingetje. Ik wacht buiten nog even en kijk onopvallend om mij heen. Ik bekijk waar de meeste mensen naar binnen gaan en ga daar vervolgens ook naar binnen. Bam. In een keer goed.

9.30
Ik ben keurig op tijd. De jongen aan de balie heeft mij een tasje overhandigd waar je liever niet mee rond wil lopen aangezien het ongeveer dezelfde functie heeft als een stempel op je voorhoofd met de tekst ‘nieuweling’. Hij wijst mij naar de tafel met gratis thee en koffie. Daar word ik aangesproken door een meisje die duidelijk nog zenuwachtiger is dan ik. Zo, contact. Mooi. Ik kom nooit over als een extreem verlegen persoon, maar de stap om contact te leggen vind ik verschrikkelijk. Als de start er eenmaal is ben ik niet te stoppen. We gaan aan een tafel zitten waar iedereen heel druk met zijn telefoon bezig is. Ik denk aan het meisje in de trein.

9.45
Ik heb samen met de meisjes aan mijn tafel geconcludeerd dat er bijna alleen maar mensen van het vrouwelijke geslacht in de kantine zitten. Tegen degene naast mij zeg ik dat het mij grappig lijkt om de gezichtsuitdrukking te bekijken van de eerste jongen die binnen komt lopen. Ze lacht zenuwachtig, maar ik heb daar duidelijk meer behoefte aan dan zij. Een minuut later komt er toch een jongen binnen wandelen. Zijn reactie is onopvallend grappig.

10.00
Ik heb een hekel aan wachten. Geduld is bij mij vaak ver te zoeken. Dus als er om 10.00 eindelijk een startsein wordt gegeven ben ik gelukkig. Ik zit in dezelfde groep als een van de meisjes aan mijn tafel. Ze is druk aan het babbelen. Ik weet inmiddels dat ze pas in 5VWO zit.  

Na tien minuten vraagt ze hoe ik eigenlijk heet en hoe oud ik ben. Na de standaard reactie op mijn naam is ze toch meer verward van mijn leeftijd. Ik voel me gelijk oud. Zij is 16, maar over een week wordt ze 17. ‘’We schelen toch vijf jaar!’’, roept ze lachend.

10.15
Na een vrij lange weg met kleine gangetjes en veel trappen komen we boven in het eerste lokaal. Hier bespreken wij met huidige studenten hoe de opleiding in elkaar zit en wat we allemaal kunnen verwachten. De nadruk wordt gelegd op het harde werken, maar wat je er allemaal mee kan bereiken. Best veel, wat je in eerste instantie niet zou verwachten van een kunstacademie. Het geeft me wel een soort van rust.

11.36
Niemand heeft eigenlijk nog iets te vertellen of te vragen, dus we mogen eerder pauze gaan houden. Terug in de kantine ontmoet ik het vriendinnetje van het 16-, maar bijna 17-jarige meisje. Die is pas net 16 jaar geworden. Ze vraagt zich af wat ik hier eigenlijk doe. Ik leg haar uit dat het niet altijd zo is dat je op een nieuwe opleiding alleen mensen hebt van je eigen leeftijd. Er zijn ook mensen die niet meteen studeren, of eerst iets anders hebben gedaan. Kon ze niet begrijpen. Ik ga met een groepje buiten roken en daar lachen we verder om het meisje. Ze is mee naar buiten gegaan en is helemaal paniekerig gaan doen. ‘’Straks zit ik op mijn zestiende al op kamers en ik kan niet eens een ei bakken!’’ Ik vind haar schattig. Totdat ze een sigaret opsteekt en aan mij vraagt of ik vanmiddag op het station een pakje voor haar wil kopen. Ik voel mij opnieuw heel oud.

13.05
We hebben onze eerste echte workshop Beeld & Taal. Iedereen krijgt een blaadje en moet een zin opschrijven die we vervolgens onder een foto moeten plakken die verspreid door het lokaal zijn opgehangen. De opdracht is niet voor iedereen helemaal duidelijk. ‘’Mag je ook iets in de ik-vorm opschrijven?’’ ‘’Je mag alles opschrijven wat je wil.’’ Mijn mond valt open. Dit is even hele andere koek dan mijn vorige opleiding. Het antwoord van de docente heeft voor mij iets magisch. ‘’Echt alles?’’ ‘’Ja, echt alles.’’

14.00

De docente heeft wat dingen uitgelegd over tekst bij foto’s en we hebben nog wat andere opdrachten gedaan. Ik heb het idee dat ik erg mijn best heb gedaan en ik vond het nog leuk ook. Op de laatste opdracht kreeg ik zelfs vrij positieve feedback.

14.31
We zijn geswitcht van workshop. Tekst en Media is het dit keer. De nieuwe docent komt wat hijgend binnen. Op de meest droge manier vertelt hij dat hij heeft gerend. Hij begint zijn verhaal wat warrig. ‘’Ja sorry hoor. Het klinkt misschien een beetje raar, maar als je al twee keer deze workshop hebt gegeven op een dag, weet je toch de derde keer niet zo goed meer waar je moet beginnen.’’
Hij legt iets uit over bepaalde schrijftechnieken. ‘’Mag je ook over je hond schrijven?’’ ‘’Je mag alles schrijven wat je wil.’’ Weer die zin. Hoe vaker ik het hoor, hoe gelukkiger ik word.
Ik heb het idee dat de opdrachten mij goed afgaan, ook al worden ze niet echt besproken. Ik heb ontzettend veel opgeschreven en vind het bijna jammer dat ik die korte verhaaltjes niet heb af kunnen maken.

15.53
De dag is afgelopen. Ik ben enorm enthousiast geworden. Ik app Daan gelijk. ‘’Als ik moest uitleggen wat ik allemaal miste bij de opleiding Journalistiek dan zou ik alle dingen noemen die ze hier wel hebben.’’ Ik heb het idee dat ik mijn zoektocht kan afsluiten. Het enige wat nog in de weg staat is de toelating, maar na wat ik vandaag allemaal heb gedaan en hoe ik mij erbij voelde heb ik het idee dat ik nog best wel eens een kans maak.

16.03
Ik loop samen met twee jongens naar het station waar ik later op de dag meer contact mee heb gezocht. Het 16-jarige meisje heb ik niet meer gezien. Gelukkig, want ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat ik sigaretten heb gekocht voor een minderjarige. Een van de jongens ziet zijn trein al staan en gaat er al snel vandoor. De ander blijkt dezelfde trein te moeten pakken als ik. Ik vertel hem dat de eerstvolgende trein om 16.16 vertrekt. Vindt hij prima, maar hij had nog even kort een afspraak met iemand achteraan op het station. Het zou twee minuten duren. Ik had mijn asociale Graziella vandaag thuisgelaten, dus ik vertel hem dat we wel een trein later kunnen nemen. Dan kan ik nog rustig even een milkshake halen bij Smullers.

16.17
De jongen is nog steeds weg en ik sta met zijn patatje in mijn handen op hem te wachten. Ik ben toch wel een beetje benieuwd wat ‘ie nou moest doen in maar twee minuten. Ik ben een enorme doemscenariodenker, dus er is al van alles voorbij gekomen. Dan zie ik hem weer mijn kant oprennen en hij stopt nog net een wit doosje in zijn tas. Ik zit hem aan te staren. ‘’Ja sorry dat het zo lang duurde, hij had geen wisselgeld dus ik moest nog even wisselen bij zo’n toko.’’ Hij ziet dat ik hem blijf aanstaren. In mijn hoofd ben ik zojuist medeplichtig geweest bij een drugsdeal. ‘’Je denkt nu echt dat ik drugs heb gekocht hè?’’ Ja, eigenlijk wel. Hij verzekert mij dat dat echt niet echt geval is. Ik kan het niet laten en vraag hem wat het dan wel is. ‘’Dat wil je denk ik niet weten.’’ Ja, hallo! Dat maakt het dus allemaal veel erger. ‘’Wil je het echt zien?’’ Ja vriend. Je maakt me nieuwsgierig. ‘’Oké, dan laat ik het wel zien.’’ En hij zet zijn rugtas op het bankje naast ons. Nog net voordat hij de rits open wil trekken stelt hij een vraag die de meeste mensen mij niet eens meer hoeven te vragen. ‘’Ben je bang voor spinnen?’’
Ik spring vijf passen achteruit. Mijn hart begint te bonken en het zweet loopt nog net niet over mijn rug. Pardon? Hij ziet mijn reactie en doet de rits niet verder naar beneden. Ik begin een beetje te ratelen. Als mensen één van mijn angsten moeten benoemen is de standaard nummer 1 ‘spinnen’. Ik heb een doodsangst voor die beesten. Als ik er een op de televisie zie zap ik weg en ga ik nog net niet huilen, zeg maar. In mijn gedachten zie ik die spin al uit zijn tas kruipen op het moment dat wij in de trein zitten. Hij heeft de tas inmiddels weer op zijn rug gedaan en we lopen naar het perron. Hij ziet dat ik minstens twee meter van ‘m af blijf lopen en ik heb denk ik in de tussentijd niet meer geknipperd met mijn ogen. Hij legt me uit dat hij spinnen kweekt. Thuis heeft hij er zo’n 250, en dit is een hele bijzondere die een vriend van hem had gevonden. Niet het meest geruststellende verhaal. Daarna vertelt hij dat het bakje echt helemaal dicht zit getapet en hij er echt niet uit kan. We gaan wel even een sigaretje roken tegen de schrik.

16.42
We zitten eindelijk in de trein. Ik ben blij dat hij door had hoe erg ik was geschrokken en is tegenover mij gaan zitten met de tas naast hem. We praten wat over de opleiding en hoe we de dag vonden. Bij Utrecht stapt hij uit.
Wat een verhaal. Ik wist niet meer of ik moest lachen omdat het zo toevallig was, of dat ik moest huilen en in mijn broek poepen van angst.

18.27
Ik parkeer mijn fiets in onze voortuin. Ik ben eindelijk weer thuis. Ik ga zitten op de bank. Mijn ouders vragen hoe het was. Ik antwoord met: ‘’Dit is het’’. Ik moet deze opleiding doen. Het is alles waar ik naar zocht in het afgelopen half jaar. Alles wat ik miste. Alles wat ik later wil doen gepropt in één opleiding. Dat ik daar dan hard voor moet werken, lang voor moet reizen en eerst een zenuwslopende toelating moet doen, neem ik voor lief. Ik heb het er voor over, want ik mag ‘schrijven wat ik wil’.