1/20/2016

MIJN 2015


Is het al te laat om nog een jaaroverzicht te posten? De goede voornemens zijn al opgegeven en er liggen waarschijnlijk al een hoop Valentijn producten in de winkels, maar toch laat ik jullie nog een kijkje nemen in mijn 2015.

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, 2015 was niet mijn jaar. Er zijn uiteraard een hoop mensen met eens veel ellendiger leven dan dat ik ooit zal hebben, maar persoonlijk laat ik het afgelopen jaar even waar het nu is. In mijn persoonlijke geschiedenis. Een maandoverzicht heb ik niet. Gelukkig maar, want op het lezen van een stuk ellende wat over een random stranger gaat zit natuurlijk geen hond op te wachten. Een globaal overzicht is daarom beter op zijn plaats.
Het jaar begon eigenlijk misleidend goed. In de zomer van 2014 kreeg ik nog te horen dat ik het nieuwe schooljaar toch maar wel mocht beginnen met een minor ‘fotografie’. Dit bericht opende mijn waterwerken. Dit zou namelijk betekenen dat ik mijn verwachte studievertraging nog even uit kon stellen. De minor was ontzettend leuk! Ondanks mijn niet geweldig hoge cijfers heb ik de cursus uiteindelijk wel succesvol afgerond, heb ik daadwerkelijk iets geleerd, werk gemaakt waar ik trots op mocht zijn en heb ik met mijn hele klas een tentoonstelling georganiseerd waar zelfs de docenten niet over uitgepraat raakten. Kortom, redelijke positieve signalen voor een artikel dat eigenlijk de andere kant op moest gaan.



Wees gerust, dat komt nu. Die studievertraging stond natuurlijk al de hele tijd om de hoek en die kon ik uiteraard niet meer laten wachten. Als je dan even een periode geen school hebt, maar toch weer wel, wat ga je dan doen? In mijn geval was dit een heleboel beloftes doen, om ze vervolgens allemaal niet na te komen.
Nog meer uitstelgedrag, alle tijd hebben voor de berg met herkansingen die ik in die drie jaar had opgespaard, maar die tijd nooit benutten. Ik had het niet meer. Het meisje dat altijd ging huilen als zij een zeven op haar proefwerk zag staan was op de een of andere manier nergens meer te bekennen.
De laatste periode ging in. Inhoudsspecialisatie Cultuur. Dat moest te doen zijn.
Jammer, maar helaas. Bij het lezen van de naam van een cultuurfilosoof gaan bij mij nu alle knoppen op rood. Tijdens mijn laatste tentamenweek kreeg ik een enorme zenuwinzinking. Het lezen van een lesboek kostte zoveel energie voor mij aangezien ik zes keer dezelfde zin moest lezen voordat ik had onthouden wat er daadwerkelijk stond. Ik wist dat ik niet zo’n snelle lezer was, maar stom ben ik zeker niet. Dus hoe kan het dat ik geen flauw idee heb wat hier staat?
Ik moest huilen. Ik verstopte mijn hoofd diep in mijn kussen en ook nog eens onder mijn dekens. Dat ellendige boek lag aan de andere kant van de kamer. Ik had net geconstateerd dat het een slechte dag was om mascara op te hebben toen mijn vader heel voorzichtig mijn kamer binnenkwam. Na een poging tot het uitleggen van de stof besloten we dat het genoeg was voor die dag.
De tentamenweek was nog niet eens voorbij of ik had al een beslissing gemaakt waarvan ik nooit had gedacht dat ik er überhaupt over na zou denken. Ik wilde stoppen met mijn opleiding. Omdat ik al een keer een prachtig betoog heb geschreven waarom ik deze beslissing maakte zal ik het, om enige verveling te voorkomen, even overslaan.



Na deze ellende volgde mijn zomervakantie. Deze verliep gelukkig wel als gepland. Het alsnog verwoorden van nieuwsfeiten op eenscoutingkamp bracht gelukkig geen traumatische ervaringen naar boven en ik had het ontzettend naar mijn zin.
Toen kwam september. En dan val je in een groot zwart gat zeg. Het ritme wat je jarenlang hebt volgehouden is in één keer 360 graden gedraaid, en ik wist heel even niet meer waar ik het zoeken moest. Toch bleef die ervaring van mijn tentamenweek op de achtergrond spelen. Ook omdat het niet de eerste keer was dat ik gek was geworden van mezelf. Enige uitingen over mogelijke oorzaken had ik al gedaan, maar erg serieus werden die niet genomen.
Totdat mijn moeder mij op een beruchte avond dwong om een artikel uit de Libelle of Margriet (geen idee meer welke, ze lijken zo op elkaar…) te lezen. Met tegenzin ging ik zitten en moest eigenlijk gelijk een beetje lachen om de kop.

‘ADHD & ADD’

Dat stond er in koeienletters boven. En laat dat nou net zijn wat ik al weken ( al is het geen maanden) probeer te bespreken. Eindelijk een antwoord op mijn hulpkreten.
Vanaf toen ging het balletje eigenlijk vrij snel rollen. Eind september was het feest. Ik kreeg de diagnose ADHD.

Ik beschrijf de situatie alsof ik zojuist te horen heb gekregen dat ik een levensbedreigende ziekte heb. Even voor de duidelijkheid: dat heb ik niet. Ik ben ook niet anders, ik ben ook niet gek, en ben nu nog steeds geen excuus voor mijn soms vreemde handelingen. Wat ik wel ben is een tevreden mens wiens puzzelstukjes nu eindelijk in elkaar passen.
Omdat ik weet dat er een hoop mensen zijn met een uitgesproken mening over deze hersenstoornis (want dat is het in feite) ga ik er niet te diep op in. Zo is het onzin, een kinderziekte, een trend en is de medicatie drugs.
Verschillende meningen moeten er zeker zijn. Voor mij was het een opluchting. Ik hoefde ook geen ‘stempel’ op mijn voorhoofd. Ik wilde mijn persoonlijkheid niet veranderen met een pilletje. Ik wilde al helemaal niet zo’n persoon worden die zou zeggen: ‘’Dat kan ik niet, want ik heb ADHD.’’ Toch heeft dat ene kleine labeltje mij al iets verder geholpen. Op dit moment ben ik in therapie. Dit wordt bij de instelling coaching genoemd, wat ik eigenlijk een veel betere en minder ‘ik-ben-gestoord’ uitspraak vind. Daar leer ik kritisch te kijken naar mijn planningen en praat ik heel veel over mijn goede kwaliteiten. Die ik zeker wel heb, maar even niet meer kon vinden. Daar gebruik ik ook medicatie bij. 

Ik ben absoluut geen ander persoon geworden. Soms zijn bepaalde dingen voor mij persoonlijk iets lastiger, maar benoemen dat mijn diagnose daarvan de oorzaak is houd ik nog even voor me. Het punt is, ik schaam mij er niet voor, en ik loop er niet mee te koop. Het is alleen enorm wennen.

En nu is het alweer januari. Om vooral even lekker voort te borduren op alle clichés hoop ik dat 2016 een fantastisch jaar wordt. Maar dan ook echt. Ik meen het. 


3 opmerkingen:

  1. Doe je best op 2016. Nu je beter weet wat je valkuilen zijn kun je die proberen te omzeilen en meer de toppen opzoeken. Go for it!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor je reactie! Daar ben ik zeker al goed mee bezig. Het is even lastig zoeken wat nou voor mij de beste uitgang is aangezien ik zo lang op 1 ding was gefocust, maar gelukkig ben ik druk bezig met het analyseren van de dingen die ik WEL kan in plaats van te blijven focussen op de dingen die moeizaam verlopen. Ik ga mijn best doen!

      Verwijderen
  2. Hé wijffie, wat een ommekeer voor je, en wat een opluchting ook , lees ik zo! Laat 2016 maar het jaar zijn waarin je jezelf herontdekt en vol nieuw zelfvertrouwen verder kan! Dat gaat je zeker lukken! Xxx

    BeantwoordenVerwijderen