Als het op verandering aan komt ben ik net een vis op het
droge. Ik creëer enorme chaos totdat ik weer in het water lig, een veilige en
vertrouwde omgeving.
Zo gebeurde het vorige week weer. Mijn werk ging weer van
start na een lange en vermoeiende verbouwing. Ik had de bouwtekening al gezien
en wist dus wat er ging gebeuren. De plek waar ik werk zou in plaats van links
na de opening, rechts na de opening komen. Niet heel bijzonder zou je denken,
want voor de rest is er niets aan veranderd. Mijn hoofd dacht er anders over.
Gelijk na de opening van het nieuwe pand sloeg het op hol. Waar liggen de
scharen? Wat als ik de verkeerde sleutels pak? Waarom zijn er twintigduizend
keer zoveel lades? Tot zover de controle. Tegen sluitingstijd was ik zo in de
war dat ik een enorme varkensbende heb achtergelaten. Nogmaals collegae, het
spijt me.
Hoe kan het dat zo’n kleine verandering op sommige mensen
zoveel impact kan hebben? Op het moment dat wij een nieuwe gagdet als een
telefoon in onze handen krijgen zitten we er de hele dag mee te spelen zonder
ook maar een greintje paniek. Nieuwe kleding trekken we het liefst in de winkel
al aan, en bij het kopen van een nieuwe agenda moet alle gegevens gelijk
ingevuld worden.
Zo verandert je persoonlijkheid ook, en dat merkt niemand.
Anderen wel, maar zelf hebben we het vaak niet door. In mijn eerste levensjaren
mocht er absoluut geen broek in mijn kledingkast liggen. Broeken waren voor
jongens en ik ben een meisje. Jurkjes waren ‘my thing’. Het liefst dat als ik
rondjes draaide de jurk opwaaide. Vervolgens ging ik naar groep 3 op de
basisschool en leek het alsof er iets tussen mijn benen was gaan groeien wat
meisjes daar normaal gesproken niet hebben. Spijkerbroeken en t-shirts. En,
zoals mijn moeder het verhaal nog steeds vertelt,
jongens-maar-toch-meisjes-schoenen. Deze fase duurde tot de middelbare school.
Nou ja, ook niet helemaal waar. Mensen die mij goed kennen weten dat dat ding
tussen mijn benen nog steeds niet helemaal weg is, maar dat halve jongetje
draagt nu wel make-up. Waar ik overigens geen bal van snapte tot mijn
negentiende levensjaar.
Er verandert zoveel in je leven dat je niet door hebt.
Waarom raak je daar dan niet van in de war? Of beter gezegd, waarom raak ik
daar niet van in de war? Het zal nog wel even duren voordat ik weer weet waar alle spullen op mijn werk
liggen. Ze noemen het wennen. Helaas zal ik de maker van de bouwtekening nooit
vergeven wat hij mijn hoofd heeft aangedaan.
Ik dacht al: "wat doet die verf op je gezicht?" op je foto in de vorige blogpost. Tsja, kleine meisjes worden groot...blijkbaar.... Dat zijn overigens veranderingen waar je zelf voor kiest, make up, kleding, een nieuw behang in je kamer. Het zijn de veranderingen die het gevolg zijn van de keuzes van anderen waar je moeite mee hebt, denk ik, daar heb je immers geen controle over ;-)
BeantwoordenVerwijderen