I VOLUNTEER

Toen ik klein was had vrijwilligerswerk voor mij een nogal saaie lading. Waarom zou je ergens voor werken zonder er iets voor terug te krijgen? Waarom steek je tijd in iets wat in geen enkele zin voor jou is bedoeld. Een erg egoïstische gedachte uiteraard, maar als je klein bent denk je daar iets minder over na.

Totdat ik twee jaar geleden de term ‘vrijwilligerswerk’ zelf ben gaan gebruiken. Na de zomer start alweer mijn 18^e seizoen bij mijn scoutingvereniging. Lekker suf hè? Nou, ik vind eigenlijk van niet. Ik heb altijd geweten dat scouting ook valt onder vrijwilligerswerk, maar heb er nooit zo over nagedacht. Ik ben sinds twee jaar zelf leiding. Als mensen vragen wat ik in de zomer ga doen dan zeg ik dat ik vrijwilligerswerk ga doen. ‘Maar je ging toch op kamp?’ Ja, dat klopt. Ook scouting is vrijwilligerswerk, maar de reden dat ik er nooit zo over heb gedacht is omdat het mijn hobby is. Ik zit al bijna mijn hele leven bij deze groep en elke keer als ik het clubhuis binnenstap voelt het als thuiskomen. Elke zaterdagochtend hebben wij weer een leuk programma bedacht voor ‘onze’ kinderen. Op kamp zorgen wij ook voor ‘onze’ kinderen en op het moment dat je weer thuis op de bank zit mis je ze. Je hebt geen idee dat je er eigenlijk zo ontzettend veel tijd in steekt om deze kinderen het naar hun zin te maken dat je vergeet dat het verstaan kan worden onder het kopje ‘werk’. Er zijn oprecht kinderen, en zelfs ouders, die denken dat wij betaald krijgen om dit te doen. Niets is minder waar. Ik betaal zelfs om er te mogen zijn.

Door scouting heb ik eigenlijk meer zicht gekregen in wat vrijwilligerswerk voor veel mensen betekent. Scouting is mijn hobby, net zo goed als dat dieren verzorgen een hobby kan zijn voor veel andere mensen. Of bijvoorbeeld het milieu onderhouden. Dit is iets wat je niet voor jezelf doet. Misschien indirect weer wel. Ik doe dit grotendeels voor de kinderen, maar het feit dat het mij gelukkig maakt als een kind lacht maakt de daad weer wat egoïstisch. Maar ik vind dat er zoiets bestaat als positief egoïsme. Net zoals je positieve discriminatie hebt.

Vandaag vertrek ik naar de Haarlem Jamborette. Dit is een groot internationaal kamp in Spaarnwoude dat elke vier jaar door een grote groep vrijwilligers wordt georganiseerd. Als ik zie hoeveel werk en stress hierbij komt kijken, maar met hoeveel enthousiasme en overgave dit wordt gedaan kan ik het niet laten om deze mensen een staande ovatie te geven. Ik ben deze editie zelf vrijwilliger, maar heb lang niet zoveel gedaan als de mensen die op dit moment zweetdruppeltjes van hun voorhoofd aan het afvegen zijn om alle tenten uit de grond te stampen.

Ik ben er trots op dat ik dit doe. Het geeft mij een goed gevoel om te weten dat ik iets doe wat andere mensen ontzettend blij maakt. Ik ga daarom de aankomende twee weken niets anders doen dan genieten. Het helpt ook dat ik er niet alleen ben. Straks kom ik aan tussen een grote groep mensen voor ik ontzettend veel bewondering heb en ook nog eens rete gezellig zijn.