VAKANTIEKRIEBELS

Een fijne vakantie gehad? Veel van jullie zullen alweer begonnen zijn met school of werk, maar ik mag nog een weekje op mijn luie reet zitten. Heerlijk, kopje koffie erbij..

Ik geniet van vakanties. Zeker de laatste paar jaar. Mijn school ontkent dat de rest van het land herfst- of voorjaarsvakantie heeft, en ook al ben ik wel vrij heb ik altijd nog de eer om een paar dagen per week te werken. Vorige week (en deze week dus) heb ik eindelijk eens de kans gehad om echt volledig niks te doen. Dat is deze week even op mijn eigen bank in mijn eigen huis, vorige week was dat in het heerlijk warme (ja, daar wel..) Lissabon.

Ik heb de gewoonte om landen als Portugal en Spanje te vergelijken met Italië. Voor de mensen die het op dit moment even niet meer volgen, ik heb Italiaanse ouders. Hierdoor ben ik altijd bevoorrecht om dit prachtige land elke vakantie van het jaar te mogen bezoeken. Ja, EL-KE vakantie. Totdat het mijn neus uit kwam. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een prachtig land en ben erg trots op het feit dat ik geen volledige kaaskop ben. Maar op een gegeven moment wil je meer dingen zien, andere dingen doen..

Zo heb ik al een tijdje een fascinatie voor de Portugese taal. Het klinkt als een mix tussen Spaans en Russisch. In de supermarkt kan je nog net de achterkant van het aardappelpureepakje begrijpen, maar televisie kijken is gewoon lachwekkend. Dan mogen ze misschien snel praten, langzamer heeft hetzelfde effect.

Dit jaar heb ik mijn vriend overtuigd om een weekje met mij naar Lissabon te gaan. Mijn eerste plan was Moskou, maar dit bedacht ik in de periode voor de Olympische Spelen. Je kunt al raden dat mijn moeder daarom niet zo graag wilde dat ik daarheen zou gaan. Na veel protesteren ben ikzelf ook tot de conclusie gekomen dat dat dit jaar misschien niet de beste optie was.
Sinds ik zonder ouders op vakantie ga heb ik toch de neiging bepaalde gewoontes van mijn ouders over te nemen. Mijn vader leest honderden toeristenboekjes voordat hij vertrekt, zo deed ik hetzelfde (hij had er zelfs een paar voor mij meegenomen, de schat). Ik herkende in de boekjes veel gewoontes die Italianen ook hebben. Fijn, dacht ik, is het aanpassen aan cultuur ook niet zo’n shock. En inderdaad, veel dingen zijn in een woord gewoon ‘Mediterraan’ te noemen. Er wordt met veel emotie gepraat, ze houden siësta’s (al viel het in onze buurt wel mee, maar dat kan ook zijn omdat onze accommodatie midden in het centrum zat) en er wordt laat op de avond pas gegeten. Al nemen ze in Portugal laat wel heel letterlijk. Toen wij heerlijk aan het genieten waren van ons bier, bestelde het gezin naast ons nog pizza’s. Op dit moment sloeg de klok half 12 ’s avonds. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Maar de meest opvallende overeenkomst voor mij waren toch wel de Portugese vrouwen. Nu weet ik niet zo goed of dit een ‘cultuur-iets’ is, of dat het heel toevallig hetzelfde is. Het grootste deel van de Nederlandse vrouwen gaat gerust in haar huispak zonder make-up even naar de supermarkt. De Mediterrane vrouw? Geen haar op haar hoofd die het ook maar overweegt. Zodra zij de deur uitstapt is ze prachtig aangekleed en is er een full-on make-uplook op haar hoofd geplamuurd. Mijn moeder vertelde me altijd dat de vrouwen in Italië zich altijd mooi aankleden voor de markt. Dit was namelijk geen uitje voor de wekelijkse benodigdheden, maar een heuse sociale bedoeling. Hier kom je iedereen tegen. Net zoals in de straten van Lissabon. It’s all about zien en gezien worden. Voor mij zal dat altijd een uitdaging blijven.